Verslag bevrijdingsestafette

Bevrijdingsvuurestafette 2016, verslag van Peter Kegel, 4 en 5 mei 2016.

Vrijheid, het klinkt zo vanzelfsprekend, maar dit is het niet.

Dit komt duidelijk naar voren bij alle toespraken en evenementen rond bevrijdingsdag.

Vrijheid is gewoon de keuze hebben om aan de estafette deel te nemen.

En natuurlijk gaat het bij onze vereniging vooral om het lopen maar we doen dit echt niet alleen om de sport. Het gaat ook om de gezelligheid, de verhalen achter de atleten en dus om het socializen.

Dit jaar heb ik ook de keuze gemaakt om mee te rennen met de estafette van Wageningen naar Panningen. Eigenlijk had ik dit vorig jaar al gedaan toen ik bij de finish van het team van 2015 hun enthousiaste verhalen beluisterde. En toen ik van Hans Peeters de mail over de editie van 2016 ontving, heb ik vrijwel direct hierop gereageerd.

De aanmeldingen liepen voorspoedig en het volgende team werd geformeerd: Manuela Geurts, Tanja Wanten en Riny Ebisch, Hans Peeters, Wim Janssen, Wim Ebisch, Ton Teuwsen, Wiel van Lier en Peter Kegel. Maar voordat je samen 115 kilometer gaat rennen moet je wel fit zijn en is Wiel helaas geblesseerd moet afvallen. Zijn uitstekende vervanger was snel gevonden in de persoon van Hay Driessen. Ook de geblesseerde Wim Janssen kon niet meelopen maar zou als meesterbrein wel mee fietsen. Wim Ebisch zou zijn loop comeback maken en een etappe voor zijn rekening nemen.

Poeh poeh, 115 kilometer rennen, een nachtrust hieraan opofferen, waar begin je eigenlijk aan. In Wageningen komen we aan in fuik 2 met startnummer 39 en hoor ik pas dat er circa 70 team uit het hele land meedoen en dat deze bevrijdingsloop al vanaf 1948 een symbool van nationale eenheid is! We spreken met deelnemers van een team uit Heerlen, die moeten er 145 en een team uit Enkhuizen moeten er 175. Dan zijn die 115 naar Panningen natuurlijk een kippetje, toch! Riny foetelt zich in de fuik naar voren, waarbij wij natuurlijk volgzaam achter haar aan gaan, en we starten eerder dan de planning!

Ik laat alles over mij heengaan in de wetenschap dat Hans Peeters en Wim Janssen dit al voor de 9^e keer organiseren en het is een prachtige ervaring geworden. Natuurlijk wordt er (hard) gelopen, maar het is het randgebeuren wat het zo aantrekkelijk en indrukwekkend maakt, Wat hebben we gelachen, ook als we niet liepen en moesten wachten op het lopende 3-tal. Want zo gaat dat: een loper met twee fietsers en de rest in het busje naar het volgende wisselpunt. We hadden zelfs een primeur om midden in de nacht om half drie in Bergharen (google dit gat maar eens, ik had er nog nooit van gehoord!) een kroeg binnen te lopen die nog open was en een warm onthaal kregen. Heel apart om als een nuchtere hardloper vijf keer te moeten uitleggen, aan dronken mensen, wat we nu eigenlijk aan het doen zijn. Volgens ons hebben ze dit niet meer echt meegekregen maar dit lag zeker niet aan ons!

En aan een hele mooie stop in Landhorst waar we allemaal een “noodlanding” in de struiken moesten maken voor onze eigen bevrijding en tegelijkertijd genoten van een prachtige zonsopgang! Ook hier genieten we met zijn allen van onze vrijheid!

De nacht en de ochtend vliegen om en voordat we er erg in hebben arriveren we in Panningen. We zijn verrast en onder de indruk van het onthaal door familieleden en vooral van de vele loopvrienden van Atletiek Helden. Alle aanwezigen werden op kosten van de gemeente uitgenodigd bij café Pierke voor een kop koffie en een lekker stuk vlaai Hier kunnen we onze ervaringen van de bevrijdingsloop met elkaar delen en genieten we nog lang na. Na de traditionele ontbijt afsluiting in de kantine (Mia en Anja grote dank!) ga ik met een hoofd vol mooie ervaringen en indrukken naar huis.

Ik realiseer mij terdege dat dit alleen tot stand kan komen door de vrijheid waarvan we mogen genieten. Laten we hopen dat dit nog lang zal duren! Ook wil alle lopers en loopsters danken voor de gezelligheid waardoor dit voor mij een onvergetelijke happening werd.

Wat een voorrecht en wat een vrijheid!

Peter Kegel